MyAdventureland (Αγησίλαος Δρακόπουλος)

Όπως κάθε χρόνο, ανοίγω από τους πρώτους το χορό των καλοκαιρινών αδειών. Και πιο συγκεκριμένα αναχώρησα ένα Σάββατο χαράματα με προορισμό την Β. Εύβοια, με Ιθάκη μου για άλλη μια φορά ένα φάρο. Τον φάρο της Βασιλίνας. Ένα πανέμορφο διατηρητέο κτίσμα του 1892, ιδιοκτησίας της Υπηρεσίας Φάρων του Πολεμικού μας Ναυτικού, στην βόρεια Εύβοια, που χώνει την μύτη της στον Μαλιακό κόλπο, απέναντι από την Λαμία. Ένας φάρος απομονωμένος, που βρίσκεται μόλις 5 χλμ. μακριά από τον πολιτισμένο κόσμο. Ο φάρος βρέχεται από τα νερά τόσο του Β. Ευβοϊκού, όσο και του Μαλιακού κόλπου. Και εκεί στην πεντακάθαρη θάλασσα, με τα επικίνδυνα όμως θαλάσσια ρεύματα, αλλά και την απίστευτη δροσιά,  πέρασα λίγες μέρες από την άδεια μου σε απόλυτη ερημιά και ηρεμία , με συντροφιά τα στοιχεία της φύσης, τους γλάρους, τις φώκιες, τα δελφίνια και το ολονύχτιο ρυθμικό αναβόσβημα του φάρου. Για μερικούς ανθρώπους το είδος αυτό των διακοπών μπορεί να φαίνεται αδιανόητο, βαρετό, ίσως και επικίνδυνο, για μένα όμως...

ΚΑΣΤΕΛΛΟΡΙΖΟ ή ΜΕΓΙΣΤΗ. Η νοτιοανατολική εσχατιά της Ελλάδας. Ένα κουκλίστικο, πολύχρωμο νησί σφιχταγγαλιασμένο από τα απέναντι τουρκικά παράλια. Μόλις 4 ναυτικά μίλια απόσταση το χωρίζουν από το τουρκικό Κας (την αρχαία ελληνική Αντίφυλλο) και 42 από την Ρόδο, το σύμπλεγμα αυτών των νησιών και ξερονησίδων φυλάει Θερμοπύλες ή καλύτερα υφαλοκρηπίδες. Η Ρώ, η Στρογγύλη, ο Άγιος Γεώργιος και άλλα μικρότερα νησάκια, στέκουν ψιλοπαραμελημένα από το επίσημο ελληνικό κράτος, κι ας έχουν τεράστια γεωστρατηγική σημασία.   Το Καστελλόριζο είχε καταστραφεί σχεδόν ολοκληρωτικά κατά τον μεγάλο πόλεμο και η πλειοψηφία των κατοίκων είχε μεταναστεύσει κυρίως στην Αυστραλία. Μετά όμως την ταινία Mediterraneo περίπου στα 1990, άρχισε να αναπτύσσεται τουριστικά, μέχρι και αεροδρόμιο κατασκευάστηκε. Μετά δε το διάγγελμα του "Γιωργάκη" του Παπανδρέου ότι μπαίνουμε στα μνημόνια και γινόμαστε αποικία χρέους, έγινε πλέον παγκοσμίως γνωστό. Το ότι η ύπαρξη αυτού του νησιού δίνει συνέχεια στις ΑΟΖ...