MyAdventureland (Αγησίλαος Δρακόπουλος)

Ο Ακροκόρινθος, ίσως  το πιο σημαντικό, αλλά σίγουρα το πιο μεγάλο κάστρο της Πελοποννήσου, στη μακραίωνη ιστορία του, έπαιξε το ρόλο του κυματοθραύστη σε πάμπολλες βαρβαρικές επιδρομές. Δέχεται την πρώτη του οχύρωση στα χρόνια της τυραννίας των Κυψελιδών (7 ος   π.Χ. αιώνας ), ενδυναμώνεται τον 4 ο αιώνα π.Χ., συμπληρώνεται από τους Ρωμαίους,  τους Τούρκους και τους Φράγκους, αλλά οι Βυζαντινοί είναι εκείνοι που του προσδίδουν τη σημερινή του μεγαλοπρέπεια. Το 1210 μ.Χ. καταλαμβάνεται ύστερα από 5ετή πολιορκία από τους Φράγκους και ενσωματώνεται στο πριγκιπάτο της Αχαΐας. Το 1458 το κυριεύουν οι Τούρκοι. Απελευθερώνεται το 1821. Διαθέτει 3 επάλληλες ζώνες οχύρωσης. Μέσα στον τρίτο περίβολο, συναντάμε μνημεία όλων των εποχών: Ιερό της Αφροδίτης, παλαιοχριστιανική βασιλική, περίτεχνες βρύσες, βυζαντινές δεξαμενές , φράγκικους πύργους, βενετσιάνικη εκκλησία, τζαμιά, ερείπια χαμάμ, σπιτιών, στρατώνων, κ.α. Στο γειτονικό λόφο Πεντεσκούφι, δεσπόζει  το – σαφώς υποδ...

 Άλλη μια covidοβόλτα πραγματοποιήθηκε αυτές τις μέρες της σχόλης, της υπερβολικής κατανάλωσης φαγητού και της μουργελίτιδας. Όχι, για να μη λέμε οτι η πανδημία έχει μόνο κακά. Το θέμα είναι να βγάζουμε πάντα και κάτι καλό απ' οτι κακό μας συμβαίνει, γιατί και το κακό πάντα για κάποιο λόγο συμβαίνει και γιατί η ζωή έχει και θα έχει εσαεί αυτές τις εναλλαγές είτε για να μας δοκιμάζει, είτε για να μας πεισμώνει, είτε για να δυναμώνει τον σύγχρονο πλαδαρό και ωχαδελφικό χαρακτήρα μας. Η τελευταία μου λοιπόν εξόρμηση ακούει στο όνομα  "Αισθητικό Δάσος Καισαριανής".  Πρόκειται για ένα πράγματι αισθητικό και πανέμορφο δάσος στις υπώρειες του Υμηττού, στο ύψος της Καισαριανής, η σύλληψη της δημιουργίας του οποίου οφείλεται σε κάποια ονειροπόλο κυρία Καίτη Αργυροπούλου, που έκανε σκοπό της ζωής της να δημιουργήσει αυτό το περιαστικό δάσος πολύ πριν η μάστιγα της άναρχης οικοδόμησης και της αντιπαροχής καλύψει όλον τον Υμηττό.  Ο δρόμος μου στην αρχή με έφερε στον Αγιο Γεώργι...

Αν αναγάγεις την πανδημία σε ευκαιρία, μπορείς να κάνεις μια καινουργια αρχή  και αντί να κυνηγάς την ομορφιά εκτός Αττικής σε πολυέξοδες εκδρομές, ξάφνου ανακαλύπτεις οτι κάλλιστα η ομορφιά μπορεί να βρίσκεται δίπλα σου. Γιατί η ομορφιά είναι εκεί και σε περιμένει, εσύ δεν έχεις μάτια να την δεις. Και έτσι μετά από πάμπολλες covidoπεζοπορίες στα πέριξ της Αθήνας όρη, βουνά, λόφους και παραλίες, κατά προτίμηση ερημικές,  γιατί όχι και σε ένα οδοιπορικό σε μοναστήρια. Και να ξέρετε οτι η αττική γη βρίθει από μοναστήρια και εκκλησάκια, απλά οι περισσότεροι τα αγνοούμε ή τα σνομπάρουμε. Με αφορμή λοιπόν την φιλοξενία μου σε φιλικό σπίτι στο Αυλάκι, ξεκίνησα μια επίσκεψη στα άγνωστα (σε μένα τουλάχιστον) θρησκευτικά μνημεία του Κουβαρά και της Κερατέας. Η αλήθεια είναι οτι δεν προλάβαμε να τα επισκεφτούμε όλα, γιατί είναι πάρα πολλά, αλλά και όσα γνωρίσαμε μας αποζημίωσαν. Πήραμε λοιπόν έναν εσωτερικό δρόμο μεταξύ Πόρτο Ράφτη και Αυλακιού προς Κουβαρά.  Η πρώτη παράκαμψη ήτ...