ΠΑΡΝΑΣΣΟΣ ΚΑΤΑΦΥΓΙΟ ΔΕΦΝΕΡ-ΓΕΡΟΝΤΟΒΡΑΧΟΣ

Παρνασσός. Ο ένας εκ των 4 γιγάντων της Ρούμελης με την πολύβουη Αράχωβα, τα Λιβάδια και τα χιονοδρομικά του κέντρα να γνωρίζουν πιένες αυτήν την εποχή.  Άφησα λοιπόν κι εγώ την αχιόνιστη Αθήνα και πήγα να χαρώ τις ομορφιές του πολυτραγουδισμένου  βουνού. Το Σάββατο το μεσημέρι με βρήκε να ανηφορίζω το χιονισμένο ανάγλυφό του προς το ορειβατικό καταφύγιο Μιχάλης Δέφνερ, κάπου στα 1.800 μ. Το τοπίο απλά μαγικό. Το χιόνι που έπεφτε , αλλού ήταν αφράτο και αλλού είχε κρυσταλλοποιηθεί . Ο προορισμός μας, μετά από μιάμιση ώρα  μαγικής πεζοπορίας σε καθαρά χριστουγεννιάτικο ντεκόρ ,φάνηκε στο βάθος. Το απόμερο καταφύγιο που θα μας φιλοξενούσε φάνταζε μικρό μπροστά στη λευκή απεραντοσύνη του βουνού. Μακριά από τα πολύβουα Κελλάρια και τον Φτερόλακκα, ήμασταν εμείς και ο αέρας,  που σφύριζε ασταμάτητα. Μετά από ένα γενναίο  δείπνο και ρακομελοκατάνυξη καταλήξαμε στις κρύες κουκέτες μας. Ο ύπνος ήταν κομματάκι  επεισοδιακός και διακοπτόμενος , με ακροβολισμένους ροχαλιστές  να κόβουν ξύλα όλο το βράδυ. Και που να ‘ φτανε η πριονοκορδέλα σε ρόζο!!!!!!! Τιναζόμασταν όρθιοι, αλλά ευτυχώς ξανακοιμόμασταν γρήγορα χουχουλιασμένοι στους χειμερινούς μας υπνόσακους.  Και   η Κυριακή της ανάβασης ξημέρωσε. Το επίμονο λίκνισμα του έλατου έξω από το καθιστικό, μας προετοίμαζε για το τι έχουμε να αντιμετωπίσουμε.   Αρματωθήκαμε και ξεκινήσαμε την πορεία για την κορυφή Γεροντόβραχος, στα 2.395 μ. Ο καιρός άνοιγε και έκλεινε με φανταστικές ταχύτητες λόγω των μποφόρ, που άλλοτε μας έχωνε μέσα σε  σύννεφο και άλλοτε μας εμφάνιζε το λαμπερό στεφάνι του ήλιου. Όσο όμως ανεβαίναμε ο αέρας γινόταν όλο και  πιο δυνατός, όλο και πιο κρύος. Αρχίσαμε να παλαντζάρουμε στο παγωμένο επικλινές τοπίο με εμφανή πλέον τον κίνδυνο  πτώσης. Οι πρώτες αποχωρήσεις. Στο πρώτο διάσελο φθάσαμε με δυσκολία. Τα βήματά μας ήταν βαριά και προσεκτικά, καθότι η ορατότητα ήταν σχεδόν μηδέν. Ο αέρας δυνάμωνε. 

Ο έμπειρος οδηγός μας,σήμανε ηρωική υποχώρηση. Ότι προλάβαμε να ζήσουμε, το ζήσαμε. Ήταν ανώφελο και κυρίως επικίνδυνο να ανεβούμε παραπάνω. Η επιστροφή στο καταφύγιο και το ζεστό τσάι, μας συνέφεραν, αλλά μας έμεινε η απογοήτευση που δεν κατακτήσαμε την κορυφή. Να 'μαστε καλά όμως και θα το επιχειρήσουμε με καλύτερες συνθήκες. Και θα φτάσουμε στην αντίθετη πλευρά του βουνού, στην Τιθορέα. Οι φωτογραφίες δίνουν μια υπόνοια  μόνο  της ομορφιάς της φύσης, αλλά  και της δυσκολίας της χειμερινής ανάβασης. Καλή χρονιά και καλή υγεία.

Το καταφύγιο Δέφνερ χωμένο στο χιόνι

Αλπικό τοπίο

Πίστα ελεύθερου σκι

Τα λίγα έλατα σπάνε την μονοτονία του άσπρου

Δυστυχώς ο αέρας έχει τινάξει το χιόνι από τα έλατα

Ελατα σε λευκό φόντο

Ιχνη από σκιέρ

Τελικά η γη είναι στρογγυλή

Το ψώνιο ποζάρει κιόλας

Και στο βάθος ο Πατραϊκός

Το καταφύγιο στη λευκή απομόνωσή του

Περίπατος .......στη Σιβηρία

Που να ξαποστάσεις σ΄αυτό το κιόσκι, μου λες;

Ουάου, τι βλέπουν τα τυχερά ματάκια μου;

Που πας ρε καραμήτρο;

Σύγχρονος Γέτι

Αγριεύει λίγο ο καιρός

Από που πάνε για  Γεροντόβραχο;

Οι παρατημένες εγκαταστάσεις

Και λίγος ήλιος δεν βλάπτει

Εεεεεερχεταιι απειλητικό

Ο ήλιος .........του μεσονυχτίου

Είπαμε οτι κλείνει ο καιρός, αλλά όχι κι έτσι

Μάλλον παραέκλεισε ο καιρός

Να αφήσουμε λίγο τα μπαγκάζια, γιατί πιάστηκε η μέση μας

Ευτυχώς φτάσαμε πάνω από τα σύννεφα και καθάρισε. Ο αέρας όμως ξυρίζει