ΜΑΥΡΟΒΟΥΝΙ - ΔΑΣΟΣ ΠΟΛΥΔΕΝΔΡΙΟΥ

Λείπει ο Μάρτης από τη Σαρακοστή, λέει ο λαός μας.  Κάπως έτσι είμαι κι εγώ. Λείπει η αφεντιά μου από τις εξορμήσεις του Σαββατοκύριακου; Είναι δυνατόν να έρχεται  ΣΚ και να μένω αμανάτι στην Αθήνα;  Ε, όχι ρε παιδιά. Συνήθως δε μένω στην Αθήνα, δεν μπορώ να μείνω στο «κλεινόν άστυ» και ψάχνω αφορμές για να του ξεφεύγω. Ευτυχώς που ακόμα κάπως κρατάνε κάπως τα οικονομικά και φυσικά τα πόδια. Και μη μου πείτε ότι όσοι παραμένετε στην Αθήνα τα Σαββατοκύριακα, ξοδεύετε λιγότερα  χρήματα! - εκτός κι αν δεν ξεμυτάτε ρούπι-.  Τουλάχιστον εγώ κάνω τις βόλτες μου στη μαγευτική φύση, στην προκειμένη περίπτωση στην απίστευτων χρωμάτων παλέτα της φθινοπωρινής φύσης, κάνω τα μπανάκια μου σε έρημες πλέον παραλίες (εφόσον βέβαια ο καιρός το επιτρέπει), μαζεύω φθινοπωρινά φρούτα (μήλα, κάστανα, κυδώνια, καρύδια). Υπάρχει καλύτερο πράγμα από την επαφή με τη φύση και η εισπνοή καθαρού οξυγόνου για τα μολυσμένα καυσαεριόπληκτα πνευμόνια μου; 

Και η φύση αυτή τη φορά άκουγε στο όνομα Πολυδένδρι. Ένα παρθένο δάσος πνιγμένο από πλατύφυλλα φυλλοβόλα κυρίως δένδρα (πλατάνια, αριές , πρίνα, κουμαριές, κουφοξυλιές, χρυσοξυλιές κ.α.) αναπαυμένο στις παρυφές του όρους Μαυροβουνίου, στα νότια  του νομού Λάρισας. Παλιότερα ανήκε στη βασιλική οικογένεια,  ανήκει όμως από το 1994 στο ελληνικό δημόσιο και προσφέρει απλόχερα στους τυχερούς επισκέπτες του, μέσα στα 35.000 στρέμματα της έκτασής του , χρώματα, μυρωδιές, βυζαντινά μνημεία, χώρους αναψυχής και ήπιες ποδηλατικές διαδρομές. Και λίγο παρακάτω, με τα δέντρα να φτάνουν ως το κύμα, οι παραλίες του Παπακώστα, του Ρακοπόταμου, της Γλυμένης. Παραλίες, που έχουν ανακαταλάβει μετά την απομάκρυνση των «βαρβάρων», οι χειμερινοί κάτοικοί τους, τα κατσίκια, οι γλάροι και οι κορμοράνοι. Ποταμάκια, που κυλούν ήρεμα τα νερά τους προς τη θάλασσα, λουλούδια ανθισμένα, λες και είναι άνοιξη, μέλισσες, ξαγρυπνισμένα ερπετά. Λες και ο Θεός μας λυπήθηκε και δεν μας έστειλε ακόμα τον χειμώνα, τη στιγμή που αλλού στην Ευρώπη ο χειμώνας έχει κάνει για τα καλά την εμφάνισή του. Γι αυτό άλλωστε και μας μισούν οι κουτόφραγκοι και θέλουν να μας κατασπαράξουν. Γιατί απλούστατα ζούμε στην ωραιότερη  και πλουσιότερη χώρα του κόσμου (με τους πιο ανεγκέφαλους ιθαγενείς, να συμπληρώσω).

Γι αυτό κι εγώ, επιμένω χρόνια τώρα ελληνικά.

Ταλαιπωρημένος χάρτης του Πολυδενδρίου

Η διαδρομή με τα γήινα χρώματα των δέντρων είναι απίθανη. Ακόμα και η άσφαλτος φαντάζει όμορφη

Χωματόδρομος, το στοιχείο μας

Πολύ τυχερό το αυτοκίνητό μου και η καλύτερη ίσως διαφήμιση για τη Subaru

Όσο έχει ήλιο και θερμοκρασίες πάνω από 20ο C , είναι χαρά Θεού

Κέντρο πληροφόρησης με φθινοπωρινό μανδύα

Εκτροφείο αγριόχοιρων μέσα σε βελανιδόδασος

Δεν γνωρίζω πως το λένε αυτό το δέντρο, αλλά τα pal χρώματά του μιλάνε κατευθείαν μέσα στην καρδιά

Το εσωτερικό του ναού της Παναγίας με αγιογραφίες του 16ου αιώνα

Αψιδωτή λεπτομέρεια από το ανακαινισμένο μοναστήρι μέσα στο δάσος Πολυδενδρίου

Ο κισσός σαν άνθρωπος, προσπαθεί με χέρια και με πόδια να στραγγαλίσει το καψερό δεντρό

Ο ναός της Κοίμησης της Παναγίας

...και χώρους αναψυχής διαθέτει το δημόσιο δάσος του Πολυδενδρίου

Η παραλία του Παπακώστα  παραδομένη πλέον στους μόνιμους κατοίκους του.  

Εδώ πριν 2 μήνες γινόταν το αδιαχώρητο. Η θάλασσα σε προσκαλούσε για μπάνιο κι εγώ δεν της χάλασα το χατήρι

.....και ο Ρακοπόταμος κυλάει νωχελικά προς τη θάλασσα

........εδώ μας κάνει και τσαλιμάκια 

Πάλι πίσω, μέσα στο δάσος, σκάσανε τα πρώτα κυκλάμινα

Χαλί κεντημένο με φύλλα

Στα χωράφια δέσανε τα λάχανα

 

και τα ρακοκάζανα στρωθήκανε στη δουλειά