ΜΕΣΣΗΝΙΑΚΗ ΜΑΝΗ

Η Καλαμάτα από την Αθήνα μέσω του καινούργιου διοδιομένου (με πολλά διόδια) δρόμου απέχει με Ι.Χ. μόλις 2 ½ ώρες , άντε βαριά 3 ώρες, αν υπολογίσεις και τη στάση για καφέ στην Αλέα. Δε λέω, όμορφη πόλη η Καλαμάτα, συνδυάζει βουνό και θάλασσα, φημίζεται για το καλό της λάδι και τα σύκα της, άντε και το ποιοτικό της ...χόρτο (το τελευταίο με αφήνει παντελώς αδιάφορο), αλλά το διαμάντι της είναι η Μάνη, η Μεσσηνιακή Μάνη, σε αντιδιαστολή με την επίσης αξιολογότατη Λακωνική. Αφού κάνεις μια σύντομη βόλτα στην πόλη με την ωραία παραλία της, ακολουθείς τις πινακίδες προς Καρδαμύλη, Αρεόπολη κλπ. Ένα σύντομο ανέβασμα στη Βέργα και το περίφημο καφέ-μπαρ-εστιατόριο «Καστράκι» σε αποζημιώνει με την υπέροχη και ανεμπόδιστη θέα προς την πόλη και τον Μεσσηνιακό κόλπο. Κατεβαίνοντας, στρίβεις στη διχάλα δεξιά και περιπλανιέσαι σε καλοκαιρινούς προορισμούς, όπως Σέλιτσα, Αλμυρό, Αβία, Μικρή Μαντίνεια, Κιτριές, οι οποίοι αυτή την εποχή είναι ήρεμοι και απολαυστικοί. Παραθαλάσσια χωριουδάκια με κρυστάλλινα νερά και τον Ταΰγετο να κρέμεται πάνω από το κεφάλι σου. Το σκηνικό γνωστό, μανιάτικο. Πέτρα, φώς, κυπαρίσσια, ελιές, χαραγμένα πρόσωπα. Ο προορισμός όμως είναι η ερωτική Καρδαμύλη. Μετά από 1 ώρα σε φιδωτό δρόμο, πάμε κατευθείαν για μπάνιο στη μοναδική παραλία Ριτσά, δυτικά της πόλης. Τα βότσαλά της λαμπιρίζουν κάτω από τα διάφανα νερά, τα οποία σε κάποια σημεία θολώνουν και γίνονται κρύα, εξαιτίας των πολλών πηγών που αναβλύζουν από τον πυθμένα. Το αξιόλογο συγκρότημα «Ελιές» με τις ανεξάρτητες πέτρινες κατοικίες, ακριβώς πίσω από την παραλία, διαθέτει και πολύ καλό μαγειρευτό φαγητό για τον κάθε πεινασμένο. Αυτή η πόλη που λέτε, έχει πολύ γοητεία και θετική ενέργεια. Παλιά πέτρινα σπίτια, πύργοι, σοκάκια, λουλούδια, θάλασσα και φυσικά η all times classic (βρε ο μπαγάσας, πως τα μιλάω έτσι καλά τα ρώσικα) ταβέρνα της Λέλας, με τις παραδοσιακές γεύσεις. Και αυτό το άτιμο φυσικό μπαλκόνι της ταβέρνας της πάνω από τα βράχια της θάλασσας, όλα τα λεφτά!!! Στην Παλιά Καρδαμύλη, βρίσκεσαι μετά από ολιγόλεπτο ανηφορικό περπάτημα. Όσο ανεβαίνεις, τόσο γίνεται και πιο γοητευτική. Ο πύργος του Μούρτζινου έχει αναπαλαιωθεί και δεσπόζει στην περιοχή, λειτουργεί δε και ως μουσείο (αρκεί να βρεις τον κλειδοκράτορα). Η εκκλησία του Αγίου Σπυρίδωνα σε γοητεύει με το δυτικότροπο καμπαναριό της. Οι οχυρωματικοί τοίχοι και οι ερειπωμένοι πύργοι, φανερώνουν την αγωνία των ανθρώπων των προηγούμενων αιώνων να ξεφύγουν από το μαχαίρι των πειρατών και των κάθε λογής κατακτητών. Το ανηφορικό μονοπάτι που πηγαίνει προς το εκκλησάκι της Αγίας Σοφίας, σου χαρίζει μία πανοραμική φωτογραφία της πάνω και της κάτω πόλης. Έγινε προσπάθεια να περπατήσουμε το φαράγγι της Νούπαντης, αλλά κάτι η ζέστη, κάτι οτι ήμασταν απροετοίμαστοι για ζόρια, αποφασίσαμε με συνοπτικές διαδικασίες τη βουτιά στην έξοδο του φαραγγιού, τη φοβερή παραλία του Φονιά. Παραλία που σχηματίσθηκε από πτώση βράχων, που έχει βέβαια την επικινδυνότητά της, αλλά εμάς μας κέρδισε τόσο, που καθίσαμε μέχρι που σκοτείνιασε. Τα χρώματα των νερών και των βράχων το σούρουπο, απ’ ότι θα διαπιστώσετε, είναι ανεπανάληπτα. Την επόμενη μέρα κολυμπήσαμε στην Στούπα, την πιο διάσημη αμμώδη παραλία της περιοχής, στην δεξιά πλευρά της οποίας σώζεται ακόμα το σπιτάκι, όπου μένοντας εκεί το καλοκαίρι του 1917 ο Ν. Καζαντζάκης, εμπνεύστηκε τον Αλέξη Ζορμπά. Την Κυριακή της επιστροφής είχε μια αγριάδα ο Ταΰγετος, αλλά ακόμα και αυτή η αγριάδα είχε τη γοητεία της. Μάνη είναι αυτή. Δεν είναι παίξε, γέλασε... Μεσσηνιακή Μάνη λοιπόν και μία ακόμα 3ήμερη περιήγηση με τον ταξιδευτή με αιτία έφτασε στο τέλος της. Καλή υγεία σε όλους.

Η εκπάγλου ομορφιάς παραλία Ριτσά της Καρδαμύλης. Στο φόντο ο Ταϋγετος

Τα φωτισμένα από το δειλινό βράχια της παραλίας του Φονιά. Πέφτοντας τα βράχια από κάποια άγνωστη αιτία,  δημιουργήθηκε αυτή η μοναδική παραλία

Το δειλινό είναι ένα επίσης δυνατό σημείο της παραλίας του Φονιά. Το νερό το δείλι είναι βελούδινο

Οι σπηλιές και οι εσοχές σε βράχους, της δίνουν ένα ακόμα πλεονέκτημα

Αυτή είναι όλη κι όλη η παραλία, που είναι η απόληξη του φαραγγιού της Νούπαντης

Παιχνιδίσματα του νερού στις σπηλιές

Και άλλη prive παραλία, κοντά στην Καρδαμύλη

Η πολυσύχναστη Στούπα

Σε αυτά τα σπιτάκια έμεινε ένα καλοκαίρι ο Ν. Καζαντζάκης και εμπνεύστηκε τον Ζορμπά

Η Παλαιά Καρδαμύλη είναι όλα τα λεφτά. Εννοείται με τα πόδια.

Ο ναός του Αγίου Σπυρίδωνα στην Παλαιά Καρδαμύλη, με κολάζ δομικών υλικών από άλλες εποχές

Ο άριστα αναπαλαιωμένος Πύργος του Μούρτζινου

This is Mάνη

Μανιάτικο χωριό σε κορυφή λόφου, μέσα από αψίδα πύργου

Αξιόλογη για μελέτη η δομή της εξωτερικής τοιχοποιίας  του Αγίου Σπυρίδωνα

Για όποιον έχει γερά μάτια, η ιστορία της οικογενειακής εκκλησίας των Μούρτζινων

Η ιστορία του δίχωρου ταφικού μνημείου των Διόσκουρων

Ο δίχωρος, σκαλιστός σε βράχο τάφος των Διόσκουρων

Πύργος με το μάτι του φωτοφραφίζοντος

Η Παλαιά Καρδαμύλη και στο βάθος ο Μεσσηνιακός κόλπος. Απλά υπέροχη

Και άλλη άποψη της ερωτικής πόλης

Από το μπαλκόνι του εστιατορίου της all times classic Λέλας

Λάμπα στο γυαλό .....

Παγκάκι για τολμηρούς

Τα σύννεφα είναι η χαρά του φωτογράφου

Να και το περίφημο Καστράκι στη Βέργα, για να απολαμβάνεις τον καφέ σου με θέα

Το Καστράκι από λίγο πιο πάνω

Σιδερόφραχτοι ιππότες εντός του Καστρακίου

Ηρεμία στις Κιτριές

Τέτοια βυζαντινά εκκλησίδια υπάρχουν ουκ ολίγα στις περιπλανήσεις στη Μάνη

Ε, να μην παίξουμε κι εμείς τα μεγάλα παιδιά!!!!