ΚΑΤΑΒΟΘΡΑ ΟΙΤΗΣ
Το Σαββατοκύριακο 15-16 Δεκεμβρίου μας βρήκε στο όμορφο χωριό της Παύλιανης.
Μας προϋπάντησε βροχή, λιγοστά χιόνια στις άκρες των δρόμων και αρκετά πεινασμένα, αδέσποτα σκυλιά, μπασταρδοποιμενικής ράτσας. Το χωριό, πανέμορφο όπως πάντα, αποτελεί πόλο έλξης για τους λάτρεις της φύσης, τους ορειβάτες και τους καλοφαγάδες - κυρίως κρεατοφάγους. Όμως το παραποτάμιο Παρκάκι με τις πολλές δραστηριότητες και η ψαγμένη εικαστική παρέμβαση παντού μέσα στο χωριό αποτελούν από μόνες τους έναν επιπλέον λόγο επίσκεψης . Ένα επίσης συν για απόδραση στο ορεινό αυτό χωριό είναι και οι αναβαθμισμένες υποδομές διαμονής και εστίασης (σταματάω εδώ και όποιος άπιστος Θωμάς ακόμα δεν έχει πεισθεί, ας πάρει την απόφαση να πάει και μετά τα λέμε).
Εμάς όμως τους ορειβάτες μας ενδιέφερε περισσότερο μια επίσκεψη στην Καταβόθρα της Οίτης ( Καταβόθρα ονομάζεται φυσικός σχηματισμός σε μορφή αγωγού, ο οποίος καταλήγει σε άνοιγμα στο έδαφος από το οποίο διέρχεται νερό . Οι καταβόθρες σχηματίζονται από τη διάβρωση που δημιουργεί η ροή υπόγειων υδάτων συνήθως σε ασβεστολιθικά πετρώματα) και στην Πυρά του Ηρακλέους (Ο όρος Πυρά Ηρακλέους οφείλεται στην μυθολογία, καθώς σύμφωνα με αυτήν, σε τούτη την τοποθεσία ο Ηρακλής άναψε μεγάλη φωτιά για να γλιτώσει από τον χιτώνα του Νέσσου, τον οποίο είχε δηλητηριάσει η Διηάνειρα εν αγνοία της). Κι όσο χιόνι δεν είχε η Παύλιανη, όσο ανηφορίζαμε προς την καρδιά του δρυμού, τόσο γινόταν πιο παχύ και πιο επικίνδυνο, λόγω παγετού. Το ξεροβόρι ήταν αρκετά διαπεραστικό και το περπάτημα στο παγωμένο και λασπώδες πεδίο επίπονο και χρονοβόρο. Ευτυχώς στα ανοίγματα ο ήλιος έκανε την πεζοπορία θερμοκρασιακά πιο ανεκτή και έδινε φοβερές φωτοσκιάσεις προς τέρψιν των φωτογραφικών μας μηχανών.
Κατά τα άλλα, η Καταβόθρα ήταν εκεί .... στη θέση της και ρούφαγε λαίμαργα τα νερά από τα χιόνια που λιώνανε για να τα οδηγήσουν χαμηλότερα στον Γοργοπόταμο. Το χειμερινό τοπίο μαγευτικό και η μόνη παραφωνία, οι τζιπάκηδες της Κυριακής που οργώνανε τους χιονισμένους χωματόδρομους και τους μετέτρεπαν με τα τερατώδη τρακτερωτά λάστιχά τους σε λασπόδρομους.
Μετά από 7 ώρες ονειρεμένης αλλά και κοπιαστικής περιπλάνησης, βγήκαμε στην Άνω Παύλιανη και αφού χωριστήκαμε για λόγους χωροταξίας και ταχύτητας σε 2 ομάδες , επιδοθήκαμε στην αξιολόγηση των μαγειρικών ικανοτήτων των εστιατορίων της Κατερίνας και της Λίτσας. Όσοι δεν πεινούσαν (ναι, υπάρχουν και τέτοιοι άνθρωποι) ή είχαν μαζί τους φαγητό από το σπίτι , απόλαυσαν τον καφέ τους στα ποιοτικά Μαντάμια.
Μας προϋπάντησε βροχή, λιγοστά χιόνια στις άκρες των δρόμων και αρκετά πεινασμένα, αδέσποτα σκυλιά, μπασταρδοποιμενικής ράτσας. Το χωριό, πανέμορφο όπως πάντα, αποτελεί πόλο έλξης για τους λάτρεις της φύσης, τους ορειβάτες και τους καλοφαγάδες - κυρίως κρεατοφάγους. Όμως το παραποτάμιο Παρκάκι με τις πολλές δραστηριότητες και η ψαγμένη εικαστική παρέμβαση παντού μέσα στο χωριό αποτελούν από μόνες τους έναν επιπλέον λόγο επίσκεψης . Ένα επίσης συν για απόδραση στο ορεινό αυτό χωριό είναι και οι αναβαθμισμένες υποδομές διαμονής και εστίασης (σταματάω εδώ και όποιος άπιστος Θωμάς ακόμα δεν έχει πεισθεί, ας πάρει την απόφαση να πάει και μετά τα λέμε).
Εμάς όμως τους ορειβάτες μας ενδιέφερε περισσότερο μια επίσκεψη στην Καταβόθρα της Οίτης ( Καταβόθρα ονομάζεται φυσικός σχηματισμός σε μορφή αγωγού, ο οποίος καταλήγει σε άνοιγμα στο έδαφος από το οποίο διέρχεται νερό . Οι καταβόθρες σχηματίζονται από τη διάβρωση που δημιουργεί η ροή υπόγειων υδάτων συνήθως σε ασβεστολιθικά πετρώματα) και στην Πυρά του Ηρακλέους (Ο όρος Πυρά Ηρακλέους οφείλεται στην μυθολογία, καθώς σύμφωνα με αυτήν, σε τούτη την τοποθεσία ο Ηρακλής άναψε μεγάλη φωτιά για να γλιτώσει από τον χιτώνα του Νέσσου, τον οποίο είχε δηλητηριάσει η Διηάνειρα εν αγνοία της). Κι όσο χιόνι δεν είχε η Παύλιανη, όσο ανηφορίζαμε προς την καρδιά του δρυμού, τόσο γινόταν πιο παχύ και πιο επικίνδυνο, λόγω παγετού. Το ξεροβόρι ήταν αρκετά διαπεραστικό και το περπάτημα στο παγωμένο και λασπώδες πεδίο επίπονο και χρονοβόρο. Ευτυχώς στα ανοίγματα ο ήλιος έκανε την πεζοπορία θερμοκρασιακά πιο ανεκτή και έδινε φοβερές φωτοσκιάσεις προς τέρψιν των φωτογραφικών μας μηχανών.
Κατά τα άλλα, η Καταβόθρα ήταν εκεί .... στη θέση της και ρούφαγε λαίμαργα τα νερά από τα χιόνια που λιώνανε για να τα οδηγήσουν χαμηλότερα στον Γοργοπόταμο. Το χειμερινό τοπίο μαγευτικό και η μόνη παραφωνία, οι τζιπάκηδες της Κυριακής που οργώνανε τους χιονισμένους χωματόδρομους και τους μετέτρεπαν με τα τερατώδη τρακτερωτά λάστιχά τους σε λασπόδρομους.
Μετά από 7 ώρες ονειρεμένης αλλά και κοπιαστικής περιπλάνησης, βγήκαμε στην Άνω Παύλιανη και αφού χωριστήκαμε για λόγους χωροταξίας και ταχύτητας σε 2 ομάδες , επιδοθήκαμε στην αξιολόγηση των μαγειρικών ικανοτήτων των εστιατορίων της Κατερίνας και της Λίτσας. Όσοι δεν πεινούσαν (ναι, υπάρχουν και τέτοιοι άνθρωποι) ή είχαν μαζί τους φαγητό από το σπίτι , απόλαυσαν τον καφέ τους στα ποιοτικά Μαντάμια.
 |
| Μια από τις ευφάνταστες πινακίδες των κατοίκων |
 |
| Ορεινό λιβάδι |
 |
| Παιχνίδια του χιονιού |
 |
| Από εδώ πέρασε ο σύλλογος |
 |
| Σκιές |
 |
| Αστράφτει το βουνό μέσα στο απάτητο ρούχο του |
 |
| Πινακίδα για την άνοιξη. Το τρέξιμο το χειμώνα είναι επικίνδυνο |
 |
| Αρχίζει να ξεπαγώνει η λιμνούλα. Στο βάθος τα Βαρδούσια |
 |
| Ο καλύτερος ζωγράφος είναι η φύση |
 |
| Ο οργωμένος χωματόδρομος..... |
 |
| ......από τα τεχνολογικά θηρία |
 |
| Φτάσαμε |
 |
| Μιλάμε για μεγάλη .... ρουφήχτρα |
 |
| Οι συνοδοιπόροι σε μια ανάπαυλα της συννεφιάς |
 |
| Ο παρατημένος αρχαιολογικός χώρος της Πυράς του Ηρακλέους |
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου