Όλα τα δελτία καιρού μας φοβέριζαν
με βροχές και καταιγίδες. Υπό αυτές τις συνθήκες κανένας εχέφρων άνθρωπος δεν
κινάει για εκδρομή, πόσο μάλλον πεζοπορική, όπου τάχα μου θα μουλιάζαμε από την
πολύ βροχή και θα κινδυνεύαμε να μας πάρουν στο κατόπι χιλιάδες
κεραυνοί. Λίγο όμως η κουζουλάδα που μας δέρνει, λίγο ο παράγων τύχη, λίγο η
ντροπή της ακύρωσης απέναντι στον αγαπημένο μας σύλλογο , ξεκινήσαμε
για Εύβοια στις 07:15 το πρωί κάτω από ένα βαρύ, γκρίζο ουρανό, που
έλεγες πως θα πέσει στο κεφάλι σου. Πάντως δεν είμαστε από ζάχαρη για να
λιώσουμε και αν το φιλοσοφήσει κάποιος βαθύτερα η βροχή και χρειαζούμενη και
καλοδεχούμενη είναι και ξεθάβει ούλες τις μυρουδιές της φύσης.
Η στάση για καφέ στη Ν. Αρτάκη έγινε υπό βροχή. Άσχημα
τα μαντάτα. Η πορεία του πούλμαν προς Ψαχνά, Σταυρό, ανάβαση του όρους
Πυξαριά και μέχρι σχεδόν το Λιμνιώνα, απ΄ όπου θα ξεκινούσαμε την πεζοπορία,
συνοδευόταν από βροχή, ομίχλη, αέρα και κρύο (10ο C έδειχνε το θερμόμετρο του πούλμαν).
Και ώ του θαύματος. Με το που σταματήσαμε στα Κατούνια, έξω ακριβώς
από το μοναστήρι του Άγιου Γιάννη του Πρόδρομου, για να αρματωθούμε για την
πεζοπορία, σταμάτησαν τα φαινόμενα. Μάλλον ο Αι Γιάννης έβαλε το χεράκι του.
Καλό σημάδι. Νάναι καλά.
Η φύση ευωδίαζε μετά την βροχή, η βλάστηση ήταν οργιώδης, το
μονοπάτι φανταστικό. Κρεμασμένοι θαρρείς από τις παρυφές του καταπράσινου
Πυξαριά (αποτελεί τη βόρεια απόληξη της Δίρφυος) , με θέα πάντα το αγριεμένο
γαλάζιο του Αιγαίου, περπατήσαμε σε ήπιες και ευχάριστες κλίσεις για 4
περίπου ώρες, έχοντας στο βάθος τις σιλουέτες της Σκύρου και αργότερα της
Σκοπέλου και της Αλοννήσου.
Προσπεράσαμε το Σαρακήνικο και κατευθυνθήκαμε προς την
παραλία της Βλαχιάς. Η φουρτουνιασμένη θάλασσα, παρότι μας περίμενε πλανεύτρα
στην αγκαλιά της, μας έκοψε κάθε διάθεση για βουτιά, αν και είχαμε
τα μαγιό στους σάκους μας.
Ανάπαυση στην έρημη παραλία και ανάβαση 4 ακόμα χιλιομέτρων
προς το χωριό Βλαχιά, όπου μας περίμενε το πούλμαν για να μας πάει στο Προκόπι.
Πριν την πατροπαράδοτη ταβερνοκατάνυξη, ο ποταμός Κηρέας, φουσκωμένος με
λασπόνερα από τη βροχή του Σαββατοκύριακου, μας επέτρεψε να αποθανατίσουμε
τα κάλλη του, μαζί με τα αγαπημένα του πλατάνια, που έγλειφαν
τις όχθες του.
Περπατήσαμε σε βουνό, αγναντεύοντας πέλαγο.
Ο Τέλειος Συνδυασμός, γιατί μπορεί να αγαπάμε τα βουνά, αλλά λατρεύουμε και τη
θάλασσα. Γέμισαν τα μάτια μας από πράσινο και γαλάζιο.
 |
| Από δω ξεκίνησαν όλα. Εμείς ακολουθήσαμε το αριστερό βέλος |
 |
| Το αγριεμένο Αιγαίο στα πόδια μας |
 |
| Υπό άλλες συνθήκες θα αποτελούσε μια ονειρεμένη ατομική παραλία |
 |
| Το Σαρακήνικο από ψηλά |
 |
| Το βουνό κρατάει την αντάρα του |
 |
| Οδεύοντας προς την έρημη παραλία της Βλαχιάς |
 |
| Όμορφο εκκλησάκι, αγνώστων λοιπών στοιχείων, ξεφυτρώνει λες από το δάσος |
 |
| Στην παραλία της Βλαχιάς γίνεται της κακομοίρας το καλοκαίρι από ελεύθερους κατασκηνωτές |
 |
| Η χειμερινή Βλαχιά είναι ήσυχη και πανέμορφη |
 |
| Ξερνάει πέτρες το κύμα |
 |
| Ο ποταμός Κηρέας κατεβάζει τόνους λάσπης μετά την βροχή |
 |
| Άνοιξη στον Κηρέα, με τα πλατάνια να πρασινίζουν |
 |
| Ένα από τα πολλά εκκλησάκια της Εύβοιας |
 |
| Μαγική εικόνα , με τα φίδια των κορμών να κατηφορίζουν προς το ποτάμι να ξεδιψάσουν |
 |
| Νεαρά πλατανόφυλλα |
 |
| Αντικατοπτρισμοί |
 |
| Σκύβοντας ευλαβικά πάνω από τα νερά |
 |
| Χαιρέτα μου τον πλάτανο |
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου