ΓΡΑΜΜΕΝΗ ΟΞΙΑ - ΜΑΝΙΤΑΡΟΓΝΩΣΙΑ

 

Οξυά,Γραμμένη Οξυά, διάσχιση όμορφων αλπικών λιβαδιών, πέρασμα από  Γαρδίκι Ομιλαίων. Θα μου πείτε οι περισσότεροι που τα ανακάλυψα πάλι αυτά τα μέρη, σας πληροφορώ όμως ότι είναι μέρη ιστορικά και μαρτυρικά, τόσο από τη μάχη της Οξυάς στις 23-09-1828, όπου ο Ελληνικός στρατός  νίκησε τους Τούρκους και τους εκδίωξε από την περιοχή, όσο και κατά τη σκοτεινή περίοδο του εμφυλίου όπου εκτελέστηκαν με ανείπωτη αγριότητα  Έλληνες  από Έλληνες τον δεκαπενταύγουστο του 1946.

Ας ξεχάσουμε όμως τις μαύρες σελίδες της νεώτερης ελληνικής ιστορίας και ας επικεντρωθούμε στο ενδιαφέρον σύγχρονο φυσιολατρικό  κομμάτι της. Το βουνό της Οξυάς είναι ένα πανέμορφο, ήπιο και ελάχιστα περπατημένο βουνό που υψώνεται ανάμεσα στους διάσημους ορεινούς όγκους της Ρούμελης (Βαρδούσια, Γκιώνα, Οίτη, Τυμφρηστό).  Πρόκειται για ένα μακρόστενο και ομαλό βουνό, με κορυφή τη θρυλική Σαράνταινα στα 1.926 μ. και αν το δούμε από γεωγραφικής άποψης, συνδέει τα βουνά της Ρούμελης με αυτά της Ναυπακτίας. Το χαρακτηριστικό αυτού του βουνού, απ’ ότι καταλαβαίνετε και  από το όνομά του, είναι  οι οξυές  και μάλιστα το δάσος του είναι το νοτιότερο της Ευρώπης με τις μεγαλύτερες οξυές να φθάνουν και τα 40 μ. ύψος (δυστυχώς δεν προλάβαμε τη χρωματική φθινοπωρινή μαγεία τους) . Έχει όμορφη και βατή ακόμα και για ποδήλατα υποαλπική ζώνη, τα νερά του είναι λιγοστά λόγω των πετρωμάτων, όπου κυριαρχεί ο ψαμμιτικός φλύσχης , αλλά η θέα προς τον  Πύργο της Οίτης και τις σούβλες των Βαρδουσίων  είναι ανεπανάληπτη. Διαθέτει επίσης και σχετικά μεγάλο ορειβατικό καταφύγιο, σε υψόμετρο 1.740μ. (ανοιχτό μόνο on demand)

Κατηφορίζοντας από την κορυφή προς το χωριό Γαρδίκι, συναντήσαμε στα σκιερά μέρη όμορφου μικτού  δάσους από οξυές, βελανιδιές, καστανιές και έλατα,  μεγάλη ποικιλία μανιταριών, που με τη βοήθεια και τις γνώσεις του εξ Υπάτης συνοδού μας και άριστου μανιταρογνώστη Μπάμπη Χόνδραλη, είχαμε μια πρώτη επαφή με τον θαυμάσιο, πολύχρωμο, γαστριμαργικό αλλά και επικίνδυνο  κόσμο αυτών των μυκήτων, που κοσμούν τα βουνά μας κατά τους φθινοπωρινούς μήνες.  Βωλίτες, Καισαρικά, Αγαρικά, Πλευρωτοί, Μακρολεπιώτες, Κανθαρίσκοι και Λακτάριους είναι μερικά από τα ονόματα που αποδίδονται στα μανιτάρια (τουλάχιστον όσα συγκρατήσαμε). Υπάρχουν βέβαια και οι δύσκολες,  επίσημες λατινογενείς ονομασίες τους, όπως και οι ανά περιοχή ονομασίες , όπως βασιλομανίταρο, τίγρης, κ.λ.π. Υπάρχουν όμως και παραισθησιογόνα μανιτάρια, που η κατανάλωσή τους σε κάνει να βλέπεις ροζ ελέφαντες, αλλά και μανιτάρια που τα τρως μία μόνο φορά (ιδανικά για κακές πεθερές).

Το μνημείο της μάχης του 1828

Όμορφα δασωμένα βουνά σε φθινοπωρινές αποχρώσεις

Δυστυχώς οι οξυές είχαν χάσει το φύλλωμά τους και την ομορφάδα τους

Λιγοστό πράσινο έχει απομείνει πλέον στα δέντρα. Ο χειμώνας ante portas

Τα πεντάδυμα

Το καταφύγιο στη Γραμμένη Οξυά

Περιδιαβαίνοντας τα αλπικά λιβάδια της Σαράνταινας

Κρυμένα μανιτάρια στο ψηλό χορτάρι

Μανιτάρι σαλάχι έτοιμο για πτήση

Μανιταρόκουπα

Εδώ βρίσκεται το νοτιότερο δάσος οξυάς της Ευρώπης

Πολύ ομαλό βουνό η Σαράνταινα, χαίρεσαι να το περπατάς, χωρίς να κουράζεσαι

Στο βάθος τα Βαρδούσια

Πέσαμε σε κοπαδι και τα σκυλιά φύλακες βρίσκονται σε red alert

Ευτυχώς οι τζομπάνηδες ήταν εκεί κοντά και τα σκυλιά δεν τόλμησαν να μας ενοχλήσουν

Όσο πιο εντυπωσιακό είναι ένα μανιτάρι, τόσο πιο επικίνδυνο είναι (το ίδιο ισχύει και για τις περισσότερες γυναίκες)

Οι ποικιλίες ατέλειωτες

Αυτό είναι αρκετά ζουμπουρλούδικο, αλλά δεν θυμάμαι αν είναι βρώσιμο

Κοντοσκοτεινιάζει και το τοπίο παίρνει άλλη γλύκα

Τα άτιμα, καμουφλάρονται καλά μέσα στα πεσμένα φύλλα

Αυτό το θυμάμαι. Μας είπαν οτι είναι από τα πιο νόστιμα

Άλλο ένα και γέμισε το καλάθι μας

Ένα με τα φύλλα

Κάτω από τα πεσμένα φύλλα κρύβονται μανιτάρια και καρύδια

Όλα ανάκατα, συν τα σπασμένα κλαδιά

Φθινοπωρινό χαλί

Και αυτά τρώγονται

Tσαχπίνικα και στεφανωμένα αυτά τα μανιτάρια.

Ψήλωσε πολύ ψάχνοντας το φως, γι αυτό θα τιμωρηθεί. Θα κοπεί

Διδυμάκια σε σχήμα καρδιάς

Ω, que belle