ΛΑΥΡΙΟ

 

ΛΑΥΡΙΟ. Ολοι λίγο πολύ έχουμε επισκεφθεί την όμορφη πόλη του Λαυρίου, άλλος για να ταξιδέψει από το λιμάνι της, άλλος για καφέ, άλλος για  ψαράκι. Ετσι κι εγώ κατά καιρούς είχα επισκεφθεί την περιοχή για όλους τους παραπάνω λόγους. Ο λόγος όμως που έφερε για άλλη μια φορά τα βήματά μου εκεί, ήταν καθαρά περιηγητικός, περιπατητικός  και ενημερωτικός για το πλούσιο μεταλλευτικό παρελθόν της περιοχής.

Λαύριο. Από την αρχαία λέξη «λαύρα», που σημαίνει στενωπός ή σήραγγα, χαρακτηριστικό της περιοχής, που είναι διάσπαρτη από αρχαίες και νεότερες  μεταλλευτικές στοές εξόρυξης, τα λεγόμενα φρέατα ή πηγάδια. Ο Περικλής στην αρχαιότητα και ελληνικές, γαλλικές και ιταλικές εταιρείες τον 19ο αιώνα, κατέφαγαν τη λαυρεωτική γη και μόλυναν απίστευτα το περιβάλλον της. Και όταν αποστράγγισαν τα σωθικά της από τα πολύτιμα αργυρομεταλλεύματα,  ήρθαν οι νεοέλληνες και κατακάψανε τα λιγοστά δάση για να οικοδομήσουν την ματαιότητά τους. Σήμερα, ο εθνικός δρυμός Σουνίου, που φτάνει μέχρι τον Αγιο Κωνσταντίνο, αρχίζει να αναγεννάται και να επουλώνει τις πληγές του παρελθόντος.

Χαρακτηριστικό μετάλλευμα της περιοχής ήταν ο μολυβδούχος άργυρος, που η πρώτη του εκμετάλλευση ανάγεται στο 3.000 π.Χ. Στην εποχή του Κλεισθένη, γύρω στο 500 π.Χ., από τον άργυρο του Λαυρίου φτιάχτηκε η πρώτη αργυρή αθηναϊκή δραχμή. Εποχή άφησε ο Ιταλός επιχειρηματίας από το Ρίμινι Giovanni Battista Serpieri, που αγόρασε την περιοχή από το ελληνικό κράτος και άρχισε την μεταλλευτική εκμετάλλευση της περιοχής το 1864. Μετά την Μικρασιατική καταστροφή, εγκαταστάθηκαν πρόσφυγες στην περιοχή και έδωσαν νέα ζωή στην παρακμασμένη βιομηχανική πόλη.

Στην αρχαία Μαρώνεια, μεταγενέστερη Καμάριζα και σημερινό Αγιο Κωνσταντίνο, λειτουργεί μικρό, αλλά περιεκτικό ορυκτολογικό μουσείο, το οποίο αξίζει κάποιος να επισκεφθεί. Αν μάλιστα σταθεί τυχερός (όπως εγώ) και συναντήσει κάποιον παλιό μεταλλωρύχο, θα εκστασιαστεί με τις ιδιαίτερες ιστορίες του. Ζωή κι αυτή…..

Αφού λοιπόν ανακαλύψαμε πηγάδια, στοές, αρχαία πλυντήρια, παλιά εργατόσπιτα, ερειπωμένες βιομηχανικές εγκαταστάσεις, το Χάος που προέκυψε από κατακρήμνιση της οροφής σπηλαίου, την Αγία Τριάδα, το νεότερο ναό του Αγίου Νικολάου σε λόφο πάνω από το εργοστάσιο της ΔΕΗ, το ωραιότατο θέατρο του Θορικού με θέα την πόλη και τη Μακρόνησο και  τον φάρο Βρυσάκι, επιστρέψαμε στη βάση μας πλήρεις εικόνων μετά από περιεκτικό ταξίδι χιλιάδων ετών. 

Ερειπωμένες βιομηχανικές εγκαταστάσεις

Το μικρό, αλλά περιεκτικό μεταλλευτικό μουσείο στον Άγιο Κωνσταντίνο

Υπολλείματα από μηχανές εξόρυξης

Από τον θησαυρό της λαυρεωτικής γης

Λίγη ιστορία από την απεργία του 1896

Ηλεκτρικός πίνακας εποχής

Τα βαγονέτα που διέτρεχαν τις στοές

Εσωτερικό ερειπωμένου σπιτιού των παλιών μεταλλορύχων

Παλιές εγκατσατάσεις χάσκουν παντού για να θυμίζουν το ένδοξο παρελθόν

Είσοδος μεταλλευτικής σήραγγας

Αν μπεις παραμέσα θα συναντήσεις μόνο νυχτερίδες και αράχνες

Σύγχρονη βουκολική σκηνή στον Άγιο Κωνσταντίνο

Τον γνωρίζετε τον Φωκίωνα Νέγρη;

Τέτοια μεταλλευτικά πηγάδια συναντάς παντού

Η Αγία Τριάδα

Παλιό, αφύλαχτο μεταλλευτικό πηγάδι. Μια προσοχή την θέλει η περιοχή

Αρχαία πλυντήρια μεταλλευμάτων

Το ονομαζόμενο ΧΑΟΣ, προήλθε από πτώση της οροφής σπηλαίου

Τα χαρακτηριστικά σπίτια των μεταλλορύχων του 19ου αιώνα

Το πανέμορφο παραθαλάσσιο θέατρο του Θορικού. Στο βάθος η πόλη του Λαυρίου

Το εργοστάσιο της ΔΕΗ

Λεπρομέρεια από παρεκκλήσι στο λόφο του Αγίου Νικολάου

Ο φάρος Βρυσάκι, επιτηρεί τα στενά ανάμεσα στο Λαύριο και την Μακρόνησο

Και λίγο πράσινο στο απέραντο γκρίζο

Καθιστικό στην αυλή του φάρου

Η ιστορία του φάρου σε.... κορνίζα στην είσοδο

Η θάλασσα έχει άλλη ομορφάδα

Λεπτομέρεια από τον πύργο του φάρου

Ο φάρος από τις βόλτες μας στα πέριξ